Leesvoer
Als kind en jongere las ik belachelijk veel. Ik zat meer met mijn neus in boeken dan het leven. Dat is ondertussen anders (zie ook wel Kijkvoer), maar lezen blijft mijn favoriete ontspanning en ontsnapping.
Sinds verlies en verdriet zo aanwezig zijn, zoek ik gretig herkenning in woorden van anderen. Het is ongelofelijk om plots je eigen gevoelens prachtig verwoord op papier te zien staan.* Voelt minder alleen.
Triggerwarning: ik verloor mijn beste vriendin aan zelfdoding. Dat maakt dat ik extra zoek naar verhalen die dat thema aanraken. Niet evident voor iedereen op elk moment, dus vermeld ik TW waar nodig.
Ik verkies zelf vooral verhalen die waarheid en fictie vermengen, maar hieronder vind je een allegaartje aan stijlen en genres.
Boeken die raken
Wolf (Lara Taveirne) - TW
Het uur blauw: afscheid zonder nabijheid (Johan Terryn)
Niemand is ooit verloren (Catherine Lacey) - TW
De handel in emotionele goederen (Maarten Inghels)
Waar ik liever niet aan denk (Jente Posthuma) - TW
Wild (Cheryl Strayed)
Jij zegt het (Connie Palmen) - TW
I.M. (Connie Palmen)
Gedachten over rouw (Chimamanda Ngozi Adichie)
Door eigen hand: zelfdoding en de nabestaanden (Joost Zwagerman) - TW
The immortalists (Chloe Benjamin) - TW
The chronology of water (Lidia Yuknavitch)
Treurwil (Rik Van Puymbroeck)
Veronika besluit te sterven (Paulo Coelho) - TW
Het einde en hoe het te overleven: 119 schrijvers kijken de dood in de ogen (Gaea Schoeters, Katrien Steyaert) - TW
De archeologie van het verlies (Sarah Tarlow)
Kraanvogel, vlieg (Catherine Verguts)
Kinderboeken die raken
Net als bij Luistervoer, kreeg ik bij dit deeltje waardevolle troosttips van anderen:
Doe de groeten aan de ganzen (Freek Vielen en Lot Vandekeybus)
De visjes van Océane (Nathalie Slosse en Naomi Christiaens)
Sloep vaart verder (Lore Vonck, Daisy Buttiens en Naomi Christiaens) - voor kinderen die iemand aan zelfdoding verloren
Het alfabet voor groot verdriet (Uus Knops en Sassafras De Bruyn)
Als Verdriet op bezoek komt (Eva Eland)
*Dit stukje uit Kom hier dat ik u kus (Griet Op de Beeck) is me altijd bijgebleven:
Ik kijk naar buiten door het raam achteraan, daar is de nacht almaar nog bezig. Lantaarns schijnen hun gelige licht over de straten, de huizen, de mensen die slapen, tegelijk gloort er wat ochtendlicht in een verste soort verte. Er zijn dijken gebroken, lawines veroorzaakt, vloedgolven ontstaan. Mijn vader is weg, voor altijd verdwenen, en niks is veranderd, het wordt gewoon ochtend, er komt weer een avond. Er is niks veranderd, en alles is anders.