Deze foto werd in 2016 genomen door Mathias Hannes voor een portretreeks, maar ik hou niet van aandacht dus was het met veel blikken en blozen. Recht in de lens kijken lukte niet. Toch vind ik het een mooi portret. Sprekend.

Het jaar voor deze foto verloor ik heel plots mijn vader. Het jaar na deze foto verloor ik heel plots mijn beste vriendin.

Sindsdien zoek ik mijn weg door verlies.

Ik vind vaak troost in boeken, films, theater en muziek. Of in een ritueel, rouwgroep of death cafe. Verdriet delen (met wildvreemden) kan belachelijk veel deugd doen.

We zijn dan ook met belachelijk veel die iemand missen, laten we ons verlies dus vooral niet doodzwijgen.

Ik mis ze godverdomme en ik wil het brullen van de digitale daken! Daarom duw ik hier mijn troosttips liefdevol door je strot.

Wie weet vind jij hier wat troostgerief,
voor jezelf of iemand die iemand mist.