De Eenzame Uitvaart

De Eenzame Uitvaart is een sociaal en literair project in verschillende steden, waarbij dichters voor eenzaam gestorvenen een persoonlijk gedicht schrijven en dit op de uitvaart voordragen.

Ik ontvang hun nieuwsbrief en die ontroert me steevast. Hartverwarmend hoe ze zich verdiepen in het leven van mensen die op het einde niemand meer hadden. Zo zorgen ze mee voor een waardig afscheid.

Een stukje uit het verslag over mevrouw N.K. uit Brugge:

Ik heb maar twee tenen meer, maar kom binnen, zegt de man bij wie ik net heb aangebeld. Hij is de onderbuur van mevrouw N.K. en woont samen met zijn vrouw in een klein pittoresk godshuis met binnentuin. Mevrouw N.K. kwam vaak bij hen over de vloer. Te pas en te onpas. Vooral als ze frietjes aan het maken waren ‘want dat eten van het OCMW vond ze maar niets’. Ze had drie zussen en één broer, zegt de vrouw. Ach, wat, wuift de man weg, als het waar is. Jij gelooft ook alles wat ze zegt. Ik geloof er niets van. Hij vertelt hoe ze op haar manier sigaretjes ronselde of andere mensen voor haar sigaretjes liet ronselen, of muntstukken, of kleren, hoe ze ooit een voyageur wist te strikken om voor haar een brood te kopen. Over één ding zijn ze het alvast eens: Wat ze ook deed, je kon onmogelijk kwaad op haar zijn. Onmogelijk!

Dichter van dienst Herman Leenders schreef vervolgens een prachtig gedicht over mevrouw N.K en droeg het voor op haar begrafenis.

P.S. Iets anders, maar ook weer niet: in Genk bestaat het project Waardig Begraven. Vrijwilligers zetten zich daar met hart en ziel in om mensen die in armoede en/of eenzaamheid sterven een mooi afscheid te geven.