Afscheid in geuren en kleuren

Fleurig of sober, uitbundig of ingetogen. Voor iedereen anders, maar trouwen en sterven doen we doorgaans niet zonder bloemen. Elke is gepassioneerd florist en ze verfraaide zowel het afscheid van mijn vader als beste vriendin. Ik ben nieuwsgierig naar haar ervaringen met een afscheid verzorgen via kleur, geur en textuur.  

Bloemen & hun verhaal

Het belang van bloemen tijdens een afscheid valt niet te onderschatten. Het geeft mee kleur en leven aan een verdrietige gebeurtenis. Bloemen vertellen ook een verhaal.

Voor bij mijn vaders kist gebruikte Elke een stuk oude boomstronk en vulde dat met vetplantjes en mos. Ruw en zacht tegelijk. Later werden maartse viooltjes ‘zijn’ bloemen. Een familievriendin zette deze fijne, paarse bloemetjes als eerste plantjes aan zijn graf en seizoenenlang bleven die mooi in bloei staan.

Omdat mijn beste vriendin het leven zag en verliet in de herfst, koos haar familie voor veel mos, paddenstoelen en roodbruine kleuren tijdens haar afscheid. Heel aards en warm, net als zij. Ze was erg graag in de natuur en introduceerde zelfs mee de hype van de Chinese money plant (of pannenkoekenplant).

Voor mij zijn ‘haar’ bloemen klaprozen. Wilde bloemen in de berm die maar even bloeien. Niet te temmen in een vaas. Leveranciers van stuifmeel voor honingbijen. Er zijn grappige foto’s van haar terwijl ze uitgebreid de tijd neemt om pakweg een veld klaprozen of een bijenkast te fotograferen.

Bij mijn vader moet ik ook altijd aan een rode roos denken. Hij had als tattoo eentje op zijn bovenarm en als kind vond ik dat maar lelijk. Na zijn dood wou ik er ook eentje, alleen wel een mooiere versie. Nogal impulsief koos ik voor een flash tattoo op mijn onderarm, vlak naast mijn moedervlek. Maar ondertussen werden die contouren onscherp en nu zit ik ook met een lelijke tattoo van een roos. Gelukkig kan ik de ironie wel appreciëren…

Warmhartig atelier

‘Wisteria is een warmhartig atelier dat bloemengeluk op maat creëert voor de joviale levensgenieter. We gaan voor buitengewoon bloemengeluk’, zegt hun Instagram. Bij het lezen van die woorden, zie ik zo Elke voor me. Zij is de bezieler van deze mooie bloemenwinkel in het dorp waar ik opgroeide.

Wanneer ik er heen wandel op een zonnige vrijdag, sta ik voor een gesloten deur. Sinds kort is de winkel toe en werkt ze enkel nog op afspraak, een bewuste keuze zo blijkt.

“Vroeger was ik sociaal-verpleegkundige en dat sociale zit nog altijd heel sterk in mij. Als ik bloemen overhad, ging ik die vaak afgeven in de serviceflats over de deur. Of klanten op een klein budget gaf ik altijd wat meer waar voor hun geld. Ondernemer zijn vind ik dus iets lastiger”, zegt Elke.

“Eigenlijk ben je meer gever dan nemer”, lacht een vrolijk gezicht vanachter een grote bos bloemen. Kathleen is oprichter van Troosthuis Gloed en werkt als vrijwilliger bij Wisteria. Een paar jaar geleden was ze herstellende van borstkanker en zocht ze een stageplek voor haar opleiding als florist. Het werd de start van een mooie vriendschap én heel wat zinvolle projecten samen.

Groene troost

“Bij klassieke uitvaarten worden vaak bloemstukken uit een boek besteld, waarbij ik dan telefoon krijg van de begrafenisondernemer alsof ik een afhaalrestaurant run; nummer zoveel en zoveel, zo en zo een lint…”, vertelt Elke. “Maar evengoed zit ik een heel uur met mensen samen om te bespreken wat de persoon belangrijk en mooi vond. Zoals allemaal gele bloemen, omdat ze vaak gele kleedjes droeg. Of ik ga samen met de kleinkinderen heerlijke ruikende meiklokjes plukken, omdat de tuin van opa daar vol mee stond.”

Elke en Kathleen willen nog een stapje verder gaan en vertellen enthousiast over hun nieuwe workshop Groene troost, waarbij ze samen met familie of vrienden van de overledene het groen voor de uitvaart verzorgen.

Toen een jonge gast die ze kende een vriend verloor, nodigde Elke hem en enkele van zijn vrienden uit om samen het bloemstuk te maken voor de begrafenis. De muziek op de achtergrond was zijn favoriete muziek, er waren hapjes en drankjes, er was ruimte om samen te huilen en lachen. Het voelde warm en helend. Daarom willen ze dit concept graag nog aanbieden, aan iedereen die op deze manier wat extra troost kan vinden. Dat kan voor de begrafenis maar ook nog lang daarna, als gezellig herdenkingsmoment.

“En het hoeven trouwens niet altijd bloemen te zijn. Alles hangt af van wie de persoon was. Er was een man die voor Natuurpunt werkte en voor hem kozen we varens. Er was ook iemand die een grote tuin had, maar zonder bloemen. Ik heb toen gezorgd voor 30 à 40 manden met daarin vaste of eenjarige planten en zelfs enkele boompjes. We hebben in de kerk een heuse tuin rond zijn kist gecreëerd. Dat is allesbehalve klassiek en dus zeker niet voor iedereen weggelegd, want ik herinner me dat sommige mensen schande spraken (lacht). Maar het paste wel perfect bij wie die mens was en dat is wat telt.”

Foto: Elke & Kathleen door de lens van Karin Verhoog.

Je kan hen bereiken via elke@wisteria.be en kathleen.roskams@lostenco.be

Vorige
Vorige

Kijkvoer

Volgende
Volgende

Net geen ‘sterkte’